A mangoleteira

A mangoleteira 

 Eran a dez da mañá dun dia de xulio, o merendo de Santiago semellaba maie bullicioso que nunca, ela estaba contenta de ter ese contacto có verdadeiro pobo. Levaba no seu brazo deterito un enorme feixe de flores amarelas que remataba de mercar unha muller lle saía ó encontro e dicíendolle guapa lle ofrece bragas... braguiñas... mentras llellas mostraba fronte, case encima da aua facina. A esperanza ese mercado lle daba a oportunidade de coñocer o verdadeiro pobo da xente. 

Encanteballe observar como regateaban os prezos, cousa que ela era incapáz de facer. Ali estaban todos los cores e cheiros que tantas veces pintara nos neus cadros, non porque os ollara, senon porque du pai y avós contaran.

Mais adelante, empuñando na aua man ezquerda a camara tomoulle unha foto a unha vella vendedoira de ovos e galliñas, esta ó darse conta papou unhas frases, e marchouse do lugar. 

Todo a divertia. Cunha alegriacase sensual mercou cereixas e fresas, preguntouos nomes galegos de moutas cousas. Chegou ata o sector de peixes e mariscos e, coma endexamais comera percebes non lle  importou que foran un pouco caros, de todo xeito iba mercales. Mais a imaxe dos homes que arriscaban suas vidas para conseguirlos, o golpes das ondas, a dureza das rochas, os cruceiros que os lemban lle impidiú facelo. Volveu seu rostro onda otro posto cando uns ollos a deixaron atonita, eran frios, burlons, semellaban fuxir da arrepia cara. Xirou a cabeza con repugnancia con todo o noxo que era capaz de sentir. 

pasaba por alí unha ananá á cal ela noutros momentos, igual que sempre percuraba como unha persona comun, igual os demais, só um pouco máis pequeña, mais entón comprendeu que algo acontecia. Si, (con perdón dos verdadeiros ananos) recordou esa outra, á cal non so seu corpo era carente de estatura senon todo o que tiña dentro de sua cachola.

Visualizou a repulsiva pel leitosa, coma se o sol sentira bergonza de vela e xamais houbise atrevido tocala, a noxenta cicatriz froito da estupidez que coma unha arañeira cubria seu corto e gordo pezcoso e este beizos de madama debuxados estridentemente, o mesmo das unllas de bruxa. Si, eran seus ollos, esos ollos de peixo morto, os dela, os que estaban no mostredor. 

Tratou de sacarla de sua mente. Xa lle fixera moito dano a quela trepadoira murpia. Destruido a vida de seus amigos e case a dela. Mis cometeu un arro, non reparou na luz interior de Esperanza que mataba toda maldade, tiña unha lexion de anxos ca protexian. Por mais que os beizos da mangoleteira vomitaban pestes e sairan mil sernes non chegarian seus maleficios. Non lle poderia borrar a ledicia que sentia na terra dos seus devanceiros. Decidiou enton esquecela a mercar unhas sardiñas, as faria asadas. Volveuse cara aquel horrendo peixe e cun sorriso tamen levoulo. 

Xa no piso, dende onde se contemplaba a mellor vista de Santiago dispuxose saborear un po alberiño mentres o recendo das sardiñas inundaba todo.

Pola noite despois dun paseo polo casco antiguo xunto os seus amigos, os invitou a escoitada musica que trouxera de America. Foi cando collia o xego no frigo. Sobre unha fonte cutra vez eses ollos cinicos e as escamas lembrandolle os ridiculos traxes con lentejuelas que aquella liliputisiana usaba estando sempre fora de lugar, xa que o brilo dos suas vestidos inequivocamente contrastaban coa opacidade de suas neuronas. Decididamente non o comeria pero, ¿Por que o compraria? 

Cando os invitados se foron volveu poñer a musica e de pronto sonou aquelo de:

Ya no me importa su desconsuelo

Que llore, que llore esa malvada

Que sufra, que sufra esa malvada

Que pague el daño que me causo...

Despues foi a cociña, colleu o peixe, puxou encol dunha tabla e con un trozador cortoulle a cabeza, que botou no lixo e despues o secciono en 4, en 8, en 16, en 32, en 64...

Truxo a memoria a obra do mangoleteira, na porta de sua casa catro plumas e un gato morto, era negro. Enton lle abriu os morros con forza e lle meteu un a un os 64 pedazos e as plumas, esparrou ata que os tragou e saliu correndo nunha bola de fogo rumbo o sitio onde veu. 

Ne silandeira escuridade mareuceulle escoitar a doce voz da Berenguela e abriou as palpebras. 

Disipouse a bretema e un sol radiante invito una a abrir as fiestras, todo era magnifico. Embaixo no parque, o verde era mais verde e o carballo outra vez o seus pes acollia dous enamorados. Xa chagaban os primeiros peregrinos, todo estaba disposto para a gran festa. 

A vida en Santiago tiña unha cor trasparente e o aire era puro. 

                                                                                                                        Susana Sonia Fontenla